با سلام  و ادب و احترام خدمت دوستانی که هرگز ندیده ام
جناب آقای وطن خواه و بابگرده
چند سطری می نویسم برای عرض ادب و احوال پرسی و اینکه بگویم دعاگوی شما وهمه دوستان هستم.
و اینکه خواستم اگر امکانش باشد اینها را در وبلاگتان بگذارید تا دوستان هم بخوانند. به تعبیر زیبای آقای وطن خواه من سایتم را ناگهانی پاک کردم و رفتم. باز آمدم و باز رفتم. می خواهم برایتان از آمدن و رفتنم بگویم.
زمانی که من آمدم می خواستم در مورد وزوان بنویسم. و آرزوی دیرینه ام که دعوای بر سر هیچ وزوان و میمه و تعصب ها را کم رنگ کنم. اعتقاد داشتم و دارم پیشرفت وزوان و میمه مرهون هم افزایی این دو است در غیر این صورت امکاناتی که می شد برای ما باشد زمانی به کام دولت آباد است و زمانی به کام شاهین شهر. ولی متاسفانه ریشه این اختلاف هنوز هم توسط همشهریهای من و شما آبیاری می شود. دوست نویسنده آقای وطن خواه هم که ظاهرا برای اثبات میمه تلاش زیادی برای انکار وزوان کرده است. کاش ایشان چند ماهی در میمه می ماندند تا بفهمند مردم آنجا برای درمانهای  آسان و سختشان باید راهی اصفهان شوند حال آنکه می شد بیمارستان میمه را با خیل عظیم اطبا و مسولین وزوانی و میمه ای از این وضع نجات داد.کاش ایشان یک بار مجبور می شدند . مثل خیلی از میمه ای ها با اتوبوس به تهران بروند تا به یاد بیاورند داستان اتوبانی را که تنها در آن کامیونها جولان می دهند و مگر شاید یک اتوبوسی در هر دو ساعت. منظور من ایشان نیست.منظورم به همه مان است. به خردی که باید این تفرقه ها را کم رنگ کند.
به هر حال بنا به دلایل بالا نشد.
دغدغه دیگر من از نوشتن علاقه بی حد و حصرم به وزوان بود. ولی به زودی فهمیدم این علاقه نیست. این احساس دینی است که به وزوان دارم. احساس دینی است که به خاک مالیده شده کنار دیوارهای تربیت بدنی از فرط رفتن و آمدن و درس خواندن دارم.این دین با چند سطر نوشته حل نمی شود. باید برای وزوان به جای حرف زدن عمل گرا شد. من از بچگی از نوشتن جملاتی مثل این که من می خواهم درآینده فرد مفیدی
برای جامعه باشم مشکل داشتم. همه ما موظفیم برای خودمان مفید باشیم تا بعد برای جامعه بالطبع مفید گردیم. همه ما موظفیم برای سرفرازی خودمان و شهرمان تلاش کنیم.