ميمه اي ها

غربت عوالم خودش را دارد. از دلتنگي معمولي شروع مي شود تا  هجوم خاطراتي كه سراسر دل را پر مي كند. اكنون به اين درد گرفتاريم. هر ازچندگاهي به خود سرمي زنيم و از موضع عافيت، افكاري رنگارنگ را از خود بر جا مي گذاريم. شروع کردم این نوشتار را در پرشين بلاگ در تابستان سال 83 و ادامه آن در همین جا.
علی وطن خواه
گرامي باد ياد شهیدان احمد و محمودنیکونام، مصطفی و هوشنگ شبان، اصغر، محمود، رضا،حمید، علیرضا ایراندوست، بیکی حسن، بیکیان،محمدرضازمانی،خادم ،اصغریان ،رامین شهیدی، جعفری،خوبان، حسین،مهدی و محمدرضا اسماعیلی، کاشي پز، بیژن ظهرابی، معینیان، پهلوان،مسافری، متقی، توکل، اسد،رمضانزاده، ابرام، شهیدان هاشمی و هاشمیان،سراجی، محمودی ، واحدی ، نادیان، دستبرد، بیگلری و زاهدی

سه سال از درگذشت  «خسرو شكیبایی» گذشت. مرحوم شکیبایی روز جمعه، ۲۸ تیرماه سال ۸۷، در سن ۶۴سالگی بر اثر سكته ی قلبی از دنیا رفت و پیكرش در مراسم تشیع باشكوهی در قطعه هنرمندان بهشت زهرا(س) به خاك سپرده شد.

شكیبایی كه برای «هامون» سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد را در هشتمین دوره ی جشنواره فجر گرفت، سال ها بعد به خاطره فیلم «كیمیا»ی احمدرضا درویش، دوباره این سیمرغ را به خانه برد. او سومین سیمرغ خود را هم را برای بازی در نقش عادل مشرقی فیلم «سالاد فصل» فریدون جیرانی گرفت و از آخرین افتخارات شكیبایی هم دریافت دیپلم افتخار برای فیلم «اتوبوس شب» كیومرث پوراحمد بود. 

 خسرو می گفت: «مردم بدون من، همیشه مردم اند؛ من اما بدون مردم، مُرده ام.ما ماحصل نیروی ذهنی و خاطرات عزیز مردم هستیم. هنر بدون مردم مثل درخت بدون ریشه است بازیگر بدون تماشاگر یعنی هیچ.»

از مجموعه های تلویزیونی به یادماندنی اش به این موارد می توان اشاره كرد: زیر گذر لوطی صالح، سنگ و سرنا، لحظه، كتیبه، سمك عیار، لحظه، كوچك جنگلی، مدرس، تهران ۵۳، روزی روزگاری، میثاق خون، خانه ی سبز، میراث مشترك (گوینده گفتار متن)، سرزمین سبز، كاكتوس، در كنار هم، پهلوانان نمی میرند، سرزمین سبز و تفنگ سرپر.

                   روزی روزگاری

تیرماه 1387 -میمه ای ها

یادداشت امرالله احمدجو برای مرحوم شکیبایی

وقتی که نقش های ماندگار خلق می شوند

+  نوشته شده در  ۱۳۹۰/۰۴/۲۸ساعت   توسط علی وطن خواه   |