ميمه اي ها

غربت عوالم خودش را دارد. از دلتنگي معمولي شروع مي شود تا  هجوم خاطراتي كه سراسر دل را پر مي كند. اكنون به اين درد گرفتاريم. هر ازچندگاهي به خود سرمي زنيم و از موضع عافيت، افكاري رنگارنگ را از خود بر جا مي گذاريم. شروع کردم این نوشتار را در پرشين بلاگ در تابستان سال 83 و ادامه آن در همین جا.
علی وطن خواه
گرامي باد ياد شهیدان احمد و محمودنیکونام، مصطفی و هوشنگ شبان، اصغر، محمود، رضا،حمید، علیرضا ایراندوست، بیکی حسن، بیکیان،محمدرضازمانی،خادم ،اصغریان ،رامین شهیدی، جعفری،خوبان، حسین،مهدی و محمدرضا اسماعیلی، کاشي پز، بیژن ظهرابی، معینیان، پهلوان،مسافری، متقی، توکل، اسد،رمضانزاده، ابرام، شهیدان هاشمی و هاشمیان،سراجی، محمودی ، واحدی ، نادیان، دستبرد، بیگلری و زاهدی

لقمان حکيم به فرزندش نصيحت کرد که اي فرزندم سعي کن در اين دنيا بهترين غذا را بخوري ، در بهترين بستر بخوابي و در بهترين منزل زندگي کني.

فرزندش گفت پدر جان ما آنقدر توانگر نيستيم که بتوانم چنين کارهايي بکنم.

لقمان گفت :فرزندم اگر کمي بيشتر گرسنگي را تحمل کني و ديرتر غذا بخوري آنچه که بخوري برايت چنان لذيذ خواهد بود که گويي بهترين غذا را خورده اي ،‌ و اگر کمي بيشتر کار کني و ديرتر بخوابي در هرجا که بخواب روي گويي در بهترين بستر خوابيده اي و اگر با مردم چنان خوش رفتار باشي که در قلب آنها جاي گيري در آنصورت است که دربهترين منزلها که همان قلب مردم است منزل داري .

+  نوشته شده در  ۱۳۸۸/۰۶/۱۵ساعت   توسط علی وطن خواه   |