برخوار و ميمه از شهرستان هاي استان اصفهان است كه در
مركز استان واقع شده است.هنر قالی بافی در شهرستان برخوار و ميمه
مهم ترين صنعت دستی محسوب می شود و بيش تر اهالی در کار گاه های
خانگی به بافت قالی مشغول هستند. قالی اين منطقه از قدمت و اصالت
خاصی برخوردار است. قالی های بافت ميمه جنبه صادراتی دارند و بيش تر
به تهران ارسال می شوند. اين قالی ها دارای طرح كاشان و نقش های
افشان، لچک ترنج، جنگلی و هم چنين طرح خاصی معروف به ميمه
هستند.
در استان اصفهان قالی های ميمه طرح منحصر به فردی دارد كه با طرح
مناطق ديگر متفاوت است. علاوه بر قالی بافی، کرباس بافی نيز از ديگر
صنايع دستی اين شهرستان محسوب می شود. مسجد بزرگ گز و
مسجد جامع ميمه دو مکان مهم و ديدنی شهرستان برخوار و ميمه
هستند.
مکان های دیدنی و تاریخی
مسجد بزرگ گز و مسجد جامع ميمه دو مکان مهم و ديدنی شهرستان
برخوار و ميمه هستند.
صنايع و معادن
پالايشگاه نفت، نيروگاه برق،كارخانه های نساجی قدس، بهريس،
بارش، شير پاستوريزه، سنگ بری و ابزار سازی از مهم ترين فعاليت های
صنعتی شهرستان هستند. از معادن شهرستان برخوار و ميمه می توان
از معدن نمك حبيب الله، گچ گمشه و شن باقرآباد، و سنگ مرمريت ميمه
نام برد.
کشاورزی و دامداری
به دليل كمی بارندگی و تبخير زياد، كشاورزی اين ناحيه از جايگاه ويژه ای
برخوردار نيست. اين شهرستان در بخش ميمه از لحاظ طبيعی از جايگاه
بهتری برخوردار بوده و آباد و سرسبز است. آب مصرفی كشاورزی اين
شهرستان از كاريز، چاه ژرف و نيمه ژرف تأمين می شود. با اين حال با
تلاش مردم سخت كوش اين ناحيه، فرآورده های كشاورزی مانند : گندم،
جو، سيب زمينی، روناس، پنبه، صيفی، سبزی،نباتات علوفهای وميوه های
گوناگون به عمل می آيد. هم چنين در اين شهرستان فرآورده های دامی
نظير گوشت، پوست، پشم، روغن حيوانی و لبنيات نيز به دست می آيد.
مشخصات جغرافيايي
شهرستان برخوار وميمه، با پهنه ای حدود 6 هزار و 639 كيلومتر مربع،
در مركز و شمال باختری استان اصفهان قرار دارد و از دو بخش برخوار
در جنوب، و ميمه در شمال، به وجود آمده است. برخوار با پهنه ای حدود
3 هزار و 601 كيلومتر مربع، در شمال شهرستان اصفهان، در 32 درجه و
48 دقيقه پهنای شمالی و 51 درجه و 41 دقيقه درازای خاوری نسبت
به نيمروز گرينويچ قرار گرفته و بلندی آن از سطح دريا حدود يك هزار
و 570 متر است. ميمه، با پهنه ای حدود 3 هزار و 38 كيلومتر مربع،
در باختر شهرستان كاشان، در 32 درجه و 25 دقيقه پهنای شمالی
و 50 درجه و 21 دقيقه درازای خاوری نسبت به نيمرزو گرينويچ قرار گرفته
و بلندی آن از سطح دريا حدود 2 هزار و 540 متر است. اين شهرستان
از شمال به شهرستان های كاشان و نطنز و نيز استان مركزی،
از باختر به شهرستان های گلپايگان و نجف آباد، از خاور به شهرستان
اردستان و از جنوب به شهرستان های اصفهان و خمينی شهر محدود است.
***********************************
موقعيت منطقه:
بخش برخوار با وسعت 3360 كيلومتر مربع كه از اين مقدار حدود
1863 كيلومتر مربع آن دشت و بقيه بصورت ارتفاعات است؛
در شمال اصفهان واقع شده است . اين دشت از غرب به ارتفاعات
مورچه خورت و از شمال به ارتفاعات شمالي بخش برخوار و از جنوب
به اصفهان واز شرق به سگزي و كوهپايه محدود مي شود.
ارتفاع آن از سطح دريا 1590 تا 1600 متر و داراي شيب ملايمي
حدود 5/0 – 5/1 در هزار از غرب به طرف جنوب شرقي مي باشد.
مراكز شهري و روستايي عمده تابعه آن به شرح زير است :
آذرمناباد، زمان آباد(نرمي)، امين آباد ، پروانه، چاله سياه (جهاد آباد) ،
حاجي آباد ، شاهين شهر ، حبيب آباد ، خورزوق ، درميان ، دستگرد ،
گز ، دولت آباد ، دليگان ، سين ، شاهپور آباد ، علي آباد ، ملاعلي ،
كتايونچه ، كربند ، كمشچه ، گرگاب ، لوردچه ، محمود آباد ،
مورچه خورت .
وضعيت آب و هوا :
اين منطقه با توجه به فاصله اي كه از رودخانه زاينده رود دارد ؛
داراي آب و هوائي خشك تر از اصفهان بوده و ميزان بارندگي آن حدود
50 الي 200 ميليمتر طي ده سال متغيير بوده است. ميزان تبخيير
ساليانه نيز حدود 2000 ميليمتر گزارش شده و مقدار آب نفوذي كمتر
خواهد بود. جهت باد بويژه بادهاي غالب از سمت شمال بطرف جنوب
و جزء بادهاي خشك مي باشد. اين بادها پس از برخورد با اراضي
بدون پوشش گياهي يا با پوشش كافي با خود گرد و غبار و گاهي
ذرات ماسه همراه آورده و در فرسايش زمينهاي كشاورزي بي تاثير
نخواهد بود. يكي از اهداف عمده ايجاد گردشگاه منطقه اي
حبيب آباد با وسعت 243 هكتار د رشمال غرب آن شهر جلوگيري
از حركت شنهاي روان بوده است.
خاكشناسي منطقه:
خاكهاي برخوار جزء خاكهاي AZONAL وZONAL
(مقدار نمك در اين خاكها زياد) مي باشد.
ساختمان فيزيكي ذرات خاك منشوري و مكعبي شكل است
و تمركز كريستال گچ و آهك بصورت لكه در طبقات خاك است.
اين سري خاكها اكثرا اراضي نامرغوب را تشكيل داده و معمولا قابليت
نفوذ آب در خاكهاي اين زمينها بسيار كم و تبخير زياد سبب شده
كه املاح موجود خاك در سطح زمين تراكم يافته و زمينهاي باير و
لميزرع را بوجود آورند. مطالعات خاكشناسي در اين مطقه نشان داده
ميزان املاح موجود درخاك بتدريج از شمال غرب به طرف جنوب
شرق افزايش مي يابد. قليائيت اين خاكها در حدود 8 ميباشد و ميزان
شوري و قليايي در طبقات فوقاني به چشم مي خورد. از نظر بافت
خاك با توجه به تغذيه و جابجايي ذرات ؛ وضعيت دانه بندي تغيير كرده
و باعث باقي گذاردن رسوبات در منافذ خاك مي گرددكه اين امر
موجب پايين آمدن خلل و فرج خاك و نهايتا كاهش نفوذ پذيري مي گردد.
در بعضي از نقاط لايه هاي گچي فراوان ديده مي شود كه مي توان
جزء زمينهاي گچي منظور نمود.
به طور كلي خاكشناسي منطقه اكثرا مخلوطي از رس با
رگه هاي نازكي از شن و ماسه با قابليت نفوذ پذيري خيلي كم
همراه مي باشد
و آهك پراكنده و نا ظاهر در پروفيل خاك وجود دارد. در كل كلاس خاكهاي
اين منطقه بيشتر 3و5 مي باشد.
منابع آب:
مطالعات آبهاي زير زميني برروي دشت برخوار از سال 1343 شروع و
تاكنون ادامه دارد و از سال 1346 اين منطقه به علت پايين رفتن
آب زير زميني و برداشت بي رويه از نظر حفر چاه ممنوعه
اعلام گرديده است و به علت كمي باران هر ساله در حال افت بوده
و لازم است اين وضع مورد توجه قرار گيرد . كلا دو نوع منبع آب
در اين منطقه وجود دارد كه به شرح زير است:
قنات: آنها از شمال غرب بطرف جنوب شرق مي باشد و مادر چاه
بعضي از آنهاخارج از منطقه قرار گرفته كه به تدريج با كم شدن
نزولات آسماني در منطقه و در نتيجه پايين افتادن سطح آب
زيرزميني ، تعدادي از آنها خشك شده به طوري كه تا سال
1351 تعداد آنها به پنجاه رشته رسيده است و بر اساس آخرين
آمار مقدار قنوات موجود 14 رشته اعلام گرديده است
چاههاي عميق: طبق آخرين آمار برداشت شده تعداد 713 حلقه
چاه عميق تا تاريخ 1/4/82مي باشد. اين چاهها بيشتر داراي
عمقي بيشتراز 150متر ميباشند 0