باسلام
گفتمانی ساده با جناب آقای معینیان مدیر، نویسنده و پژوهشگر محترم شهرمان داشتم که دراین گفتگو به نکته ای کلیدی اشاره شد و آن اینکه در بحث اتحاد منطقه و موضوع فرمانداری برای شهر میمه ، اصل «جمعیت » ملاک نیست بلکه موردی که بیشتر باید به آن توجه داشت اصل وسعت برمبنای حوزه آبریز است . جناب آقای معینیان تاکید داشت باید شهرها و دهداری های جدید در منطقه ایجاد شود و اساسا باید بحث شهر شدن اذان و ونداده را مدنظر داشت .
همچنین در بحث «شورای فرامنطقه ای میمه» که بنده روی آن نظردارم و دیروز نیز به آن اشاره کرده بودم ، ایشان ضمن تایید ضمنی این مساله، بیشتر روی« شورای عمران میمه » نظرداشتند .
شورای فرامنطقه ای میمه براین محور استوار است که نمایندگان و معتمدان مردم روستا ها و شهرهای منطقه میمه (یعنی اعضای شورا یامسئولان محلی دیگر که توسط مردم و دولت انتخاب شده اند)، دریک شورای مرکزی در مرکز بخش که نخبگان و متخصصان عالی منطقه داوطلبانه درآن عضویت دارند، مشکلات و اولویت های برنامه ریزی منطقه ای را حداقل ماهی یکبار بررسی کنند. دراین شورا نخبگان عالی حتما لازم نیست ساکن منطقه باشند و می توان به طور مجازی از مشورت های آنها بهره گرفت . حذف رقابت منفی میان مناطق از نظر جغرافیایی ، نژادی و قومی ، نبود انگیزه مالی برای افراد ( که صف دلسوزان واقعی و فرصت طلبان را از هم جدامی کند)، و نیز تصمیم گیری بدورازهیاهوی قدرت از ویژگی های بارز شورای فرامنطقه ای میمه است .
دراین شورا عضویت دائمی وجود ندارد و درحقیقت اتاق فکر مشترک همه مردم منطقه بر مبنای تخصص و تعهد است . ورود پدرسالاران نیز به نشست های شورا ممنوع است ( منظور کسانی است که تخصصی ندارند و تنها براساس انتخابی غلط در گذشته ، همچنان داعیه رهبری مردم دارند)
آقای معینیان نیز سیزدهم آبان ماه ۱۳۸۷ در مقاله ای به کارکرد شورای عمرانی شهر میمه پرداخته بود. درقسمتی از مقاله تاکید شده بود باید با تاسیس یک تعاونی چند منظوره عمران به باروری استعدادها بپردازیم وبا کار و کوشش و لیاقت به کسب شخصیت و اعتماد به مقام شایسته و لایق خویش در منطقه ، شهرستان و حتی استان نائل شویم. همچنین تاکید شده بود نباید این موقعیت نیز مانند اوایل انقلاب با پدرسالاری، خود محوری، مخفی کاری، وعدم یاری گرفتن از نخبگان شهر باز از دست برود .