ميمه اي ها

غربت عوالم خودش را دارد. از دلتنگي معمولي شروع مي شود تا  هجوم خاطراتي كه سراسر دل را پر مي كند. اكنون به اين درد گرفتاريم. هر ازچندگاهي به خود سرمي زنيم و از موضع عافيت، افكاري رنگارنگ را از خود بر جا مي گذاريم. شروع کردم این نوشتار را در پرشين بلاگ در تابستان سال 83 و ادامه آن در همین جا.
علی وطن خواه
گرامي باد ياد شهیدان احمد و محمودنیکونام، مصطفی و هوشنگ شبان، اصغر، محمود، رضا،حمید، علیرضا ایراندوست، بیکی حسن، بیکیان،محمدرضازمانی،خادم ،اصغریان ،رامین شهیدی، جعفری،خوبان، حسین،مهدی و محمدرضا اسماعیلی، کاشي پز، بیژن ظهرابی، معینیان، پهلوان،مسافری، متقی، توکل، اسد،رمضانزاده، ابرام، شهیدان هاشمی و هاشمیان،سراجی، محمودی ، واحدی ، نادیان، دستبرد، بیگلری و زاهدی

رفتی ز دیده و داغت به دل ماست هنوز

                              هر کجا می نگرم روی تو پیاست هنوز

آنقدر مهر و وفا بر همگان کردی تو

                              نام نیکت همه جا ورد زبانست هنوز

او با آن لبخنده‌های هرازگاهی‌اش و مهربانی و لطفی که از چشمان‌اش می‌تراوید. هنوز زود بود این جهان تن را وانهد و به نام تنهایی جان بپیوندد. همين روزهاي سرد بود (ششم بهمن ماه۸۳) كه از ميان ما رفت.

یادش گرامی (براي شادي روحش الفاتحه)

+  نوشته شده در  ۱۳۹۰/۱۱/۰۶ساعت   توسط علی وطن خواه   |